Moja, nieco przyszywana ciocia (jakaś kuzynka Mamy) miała szczęście (a po wojnie – nie) poślubić hrabiego. Jakie w związku z tym kłopoty miał ich syn, to inne opowiadanie (ich piękna córka była później jedną ze spikerek TVP).

W przedpaździernikowych latach 50-ych posiadanie kosztowności było zabronione (właściwie – nie, wolno było posiadać, tylko trzymać w banku a wyjąć albo sprzedać – już nie). Nie wolno było także zawierać jakichkolwiek transakcji z cudzoziemcami (bez stosownego zezwolenia NBP, o takie pozwolenie można było się zwrócić, ale bank zgody z zasady nie wydawał).

Pewien pan, drukarz, otrzymawszy taką odmowę nabycia samochodu od ambasady bodaj belgijskiej na oficjalnym formularzu NBP, wydrukował sobie takiż formularz, zmienił jedynie treść na „udzielenie zgody” i udał się z tym do rzeczonej ambasady. Ponieważ, jak już pisałem zgody nikt i nigdy nie widział, ambasada wykonała telefon do banku i gościa zatrzymano, na wszelki wypadek także mojego Ojca, do którego obowiązku należało (nie)wydawanie zgód.

Już, już… dochodzę do zegarka, jeszcze tylko muszę wspomnieć, że arystokratyczne kuzynostwo miało częste wizyty smutnych panów z UB, w związku z czym swe (niewielkie w sumie) precjoza porozdawało na przechowanie krewnym i znajomym (Królika).

Nam przypadł w udziale pierścionek z brylantem i „szafchauzen” czyli naręczny, złoty IWC. Leżały sobie te rzeczy w (moim) tapczanie w walizeczce, poza tym z ciuchami. Tak więc, kiedy po uprzednim powiadomieniu przez Tatę, że wróci później (była to jak sądzę – rozmowa kontrolowana) wieczorem zamiast Taty ujrzeliśmy troje funkcjonariuszy UB w celu dokonania rewizji, podstawowym zmartwieniem Mamy były wyżej wspomniane hrabiowskie klejnoty.

Wychowana na konspiracji, zachowała spokój, i podczas gdy rewizja trwała w jednym pokoju, weszła do drugiego, wydobyła „fanty” i - trzymała je w ręku (lewym) do końca rewizji, w tym czasie przygotowując dla dziecka (czyli mnie) kolację - chleb z serem, niczego innego nie było.

Następnego dnia przybyła ciocia, wezwana telefonicznie w celu zabrania swej własności, (wtedy to obejrzałem sobie ten zegarek) a wieczorem Tata (fałszerstwo zezwolenia było oczywiste i nieudolne, w istocie naiwne – aresztowanie Ojca było tylko objawem paranoi ówczesnych władz).

Takie było moje jedyne, jak dotąd, spotkanie z IWC Schaffhausen – mam nadzieję, że to wspomnienie z czasów ponurej anegdoty zainteresowało Kumotrów.

Oby paranoja władzy już nigdy nas nie dotknęła. Amen

Nieco traumatyczne wspomnienia - nalot UB, przeszukania, aresztowanie członków rodziny...

Ale to wszystko w okresie słusznie minionym - obecnie bez najmniejszego stresu złoty naręczny szafchałzen leży sobie w skrzyneczce i nikomu nie wadzi - żadne służby czy urzędy mają go gdzieś

Takie to były chore czasy, jedyny pozytyw to to że widziałeś najprawdziwszego iwuca.

To jeśli jesteśmy przy spotkaniach z IWC, to ja sie podzielę z wami swoim, sprzed jakichś 2 tygodni.

Zadzwonił do mnie jeden z moich dostawców mówiąc, że jest do kupienia "stare IWC". Oczami wyobraźni dojrzałem jakiegoś nobliwego staruszka z kal. 89 w środku - czym rychlej pojechałem oglądać.

Niestety, na miejscu czekał na mnie IWC Porsche Design ref. 3700. Jest to wersja z iwucowanym V7750, w tytanie. Ot, taki dokładnie :



Jako że na żywo jest on brzydki jak kupa, i nie tego szukałem - kompletnie nie byłem zainteresowany zakupem, za to mogłem zegarek dokładnie obejrzeć, w tym bardzo dobrze przyjrzeć się mechanizmowi.

I powiem wam tyle : wyszedłem zdruzgotany, i w ciężkim szoku.

Model ma tytanową kopertę, zresztą dokładnie jako taki był reklamowany w chwili swojego wprowadzenia na rynek. Z oględzin mogę wam powiedzieć, że z całą pewnością nie jest to tytan, lecz stop z domieszką tytanu. Do tego, jak na dzisiejsze standardy, słabej jakości. Co akurat niespecjalnie dziwi - rzeczony egzemplarz miał około 30 lat. Organoleptycznie, jakość materiału koperty jest zbliżona do mojego Wostoka International, kolor też jest podobny (może to sugerować podobny skład stopu, choć wcale nie musi). Bransoleta jest tragicznej jakości, łącznie z wyjątkowo niedanymi, cienkimi sztyftami mocującymi ogniwa - w efekcie bransoleta sprawia wrażenie rozklekotanej, mało solidnej, i jest niewygodna - włosy wchodzą w jej zakamarki, resztę sobie dośpiewajcie.
Wykonanie koperty jest na dobrym poziomie, przyciski chronografu są dobrze spasowane, i działają precyzyjnie - plus.
Mechanizm z wyglądu - to jest kompletna porażka. Wykończenie mostów mechanizmu jest w standardzie Miyoty. Tak, dobrze przeczytaliście. Miyoty. Szare, bure, sprawiajace wrażenie piaskowanych. Do tego dochodzą polerowane elementy wykonawcze chronografu, i groszkowany mostek modułu automatu. Groszkowanie jakością zbliżone jest do tego, jakie można podziwiać w Parnisie. Ale nie na mechaniźmie, ale na pierścieniu centrującym mechanizm. I także mówię śmiertelnie poważnie. Rotor wygląda jakby go ktoś przeszczepił z Orienta, zarówno majesterią wykonania, jak i ogólnym wyglądem.
Wisienką na torcie był zupełnie gładki dekiel, bez jakichkolwiek zdobień.

Resumując : klękajta narody przed słiskłalitą, hałte horoloży, i renderowanymi katalogami. A jak kto mówi inaczej - to znaczy że miał w ręku ze dwa zegarki